Bu yazının, bu bloga yazdığım diğer yazılarla hiçbir ilgisi yok ama burada kalacak. unutmamak için, unutturmamak için. 140 karaktere sığmayan duygularımı en azından ben unutmayayım diye...
Bu günlerde bu çocuğa ağlıyoruz hep beraber, Ali İsmail Korkmaz. 2 haziran 2013 gecesi, eskişehirde sivil görünümlü bazı kişilerce öldüresiye dövüldü, 39 gün komada kaldıktan sonra öldü. Dövülürken," Vurmayın,öldüm " diye feryat ediyordu. Ali İsmail, henüz 19 yaşında, sokak ortasında vahşice öldürüldü. Babasının bu fotoğrafı herşeyi anlatıyor esasında, annesinin, " keşke kurşunlasaydınız" demesi, nasıl bir öfke, nasıl bir vahşet. Hepsi oldu evet, ama daha kötüsü, adalet olmayacak, inanamıyoruz biz de.
Yazacak çok şey var ama boğazım düğüm düğüm, kalbim sıkışıyor. İki evladım var, birisi kıllarına zarar verse dünyayı yakarım gibi geliyor. Benim damla damla büyüttüğüm oğlumu, sokak ortasında döve döve öldürseler, aklımı da vicdanımı da kaybederim gibi geliyor. Adalet şu anki mahkeme salonlarından çıkar mı, öbür dünyada adalet gerçekten var mı bilmiyoruz. Ölen öldü, bir çocuğun ardından binlerce kişi ağlıyor, ama geri gelmiyor, annesinin yüreği hafiflemiyor....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder